شیعه در سنت پیامبر

رسـول خـدا(ص ) مـکـرر دربـاره ((شـیعه )) سخن گفته وهر بار ثابت کرده است که پیروان على رسـتـگـاران اند زیرا پیروى از حق کرده ویاریش نمودند واز باطل دورى جسته وخوارش ساختند وهمچنین ثابت کرده است که شیعیان على , شیعیان پیامبرند ما در اینجا بسنده مى کنیم به حدیثى که ابن حجر در ((الصواعق المحرقه )) ودیگر علماى اهل سنت در کتابهایشان نقل کرده اند.
رسول خدا(ص ) به على فرمود ((آیـا خـشـنـود نـیستى که تو وحسن وحسین همراه من دربهشت هستید وذریه ما پشت سرمان وزنهایمان پشت سر ذریه ها وشیعیانمان به طرف راست وچپ ما قراردارند))
وچندین بار رسول خدا از على وشیعیانش یاد برد وفرمود ((به خدایى که جانم در دست اواست سوگند, این وشیعیانش روز قیامت رستگاران اند))
واین طبیعى است که رسول خدا(ص ) پیروان حق را یاد آور شودونشانه اى براى آنان معرفى کند که در تمام دوران ها شناخته شوند تامسلمانان بتوانند از حقیقت پنهانى , پرده بردارند واز نزدیکترین راه هابه آن راه یابند.

بـه خـاطـر همین تذکرهاى مکرر رسول خدا(ص ) بود که گروهى از بزرگان اصحاب , مشهور به تشیع وپیروى از على بن ابى طالب , پس از وفات رسول خدا شدند, از جمله : سلمان فارسى , ابوذر غفارى ,عماربن یاسر, حذیفه بن یمان ومقداد بن اسود, تا آنجا که واژه شیعه ,لقب اینان شد, چنانکه دکـتـر مـصـطفى شیبى در کتابش ((الصلة بین التصوف والتشیع )) وهمچنین ابو حاتم در کتاب ((الزینه )) یاد آور شده اندابو حاتم مى گوید ((کـمترین اسمى که براى یک مذهب در اسلام پیدا شد,شیعه است واین لقب گروهى از اصحاب بود مانند ابوذر غفارى ,عماربن یاسر, سلمان فارسى ومقداد بن اسود)).

وبـدینسان ثابت مى شود اشتباه مستشرقین وبرخى پژوهشگران مسلمان که از آنان تبعیت کردند, در ایـنـکه پدیده تشیع , یک پدیده سیاسى بوده که اوضاع سیاسى , پس از شهادت امام حسین (ع ), آن راایجاد کرده است .
وهـمـچـنـین ثابت مى شود نادانى دشمنانى که پدیده تشیع را به ایرانیان وابسته مى دانند, چرا که اینان از جهل وتعصب خود, پرده برداشتند.
چـگـونه پژوهشگران تفسیر مى کنند, تشیع اصحاب به امام على در زندگانیش واینکه کوفه مرکز شیعیان در جنگ جمل وجنگ صفین در آغاز اسلام بوده است ؟.
وچگونه این دشمنان مغرض تفسیر مى کنند پیدایش دولتهاى شیعه در کشورهاى عربى در شمال آفـریـقـا مـانـنـد مـغـرب (مـراکـش )وتـونـس ودر مـشرق مانند مصر وحلب قبل از آنکه ایران , تشیع رابشناسد زیرا دولت ادریسى ها در مغرب در قرن دوم هجرى ودولت فاطمى ها در تونس در پـایان قرن سوم هجرى وحکومت فاطمى ها درمصر در اواسط قرن سوم هجرى ودولت حمدانیان شـیـعه در حلب (سوریا) در عراق در قرن چهارم هجرى بوده است در حالى که دولت صفوى ها در ایـران در قرن دهم هجرى بوده است پس اشتباه بزرگى است که برخى مى خواهند آغاز تشیع را از ایرانیان بدانند.
بیشتر علماوامامان اهل سنت , ایرانى بوده اند ونـه تـنـهـا شـیعه نبوده بلکه تعصب شدیدى ضد شیعه وشیعیان ابراز داشته اند کافى است بدانیم بـزرگترین مفسر آنها که زمخشرى است ایرانى مى باشد وبزرگترین محدثین آنهابخارى ومسلم , فـارسـى مى باشند وابو حنیفه ـ که اهل سنت اورا امام اعظم مى نامند ـ فارسى است وامام نحوى ها (سـیـبـویـه ) فارسى وامام متکلمین واصل بن عطا ایرانى , وامام لغت , فیروزآبادى (صاحب قاموس الـمـحـیـط) فـارسـى وغزالى ورازى وابن سینا وابن رشد همه فارسى هستند واینان همه از علما وپیشوایان اهل سنت اند.
اى کاش مسلمانان در آن روز, شیعه شده بودند.