علــــــــــــــــــــــــی علیه السلام...کربلــــــــا

مرویست که روز حضرت امیرالمؤ منین علیه السلام در مسجد کوفه به جماعت مسجد فرمود: که هر کس که ما را و اولاد ما و اهل بیت ما را دوست مى دارد، برپا خیزد، همه جماعت برپا ایستادند مگر یک نفر زن پیرى که بلند نشد، پس حضرت به آن زن فرمود: مگر تو، و اولاد ما را دوست نمى دارى ؟ که برپا نایستادى ؟
عرض کرد: فدایت شوم من نیز تو را و اهل بیت تو را با جان دل دوست مى دارم ، حتى این که پسر مرا در محبت و دوستدارى تو معاویة بن ابى سفیان مدتى است که محبوس نموده و از غم فراغش دلم چنان سوخته ، و غصه و اندوهش مرا به مرتبه بى قرارى و بى اختیارى نموده که صبر و توانائیم از دست رفت حالت بر پا شدن ندارم ، معذورم فرما!
آنحضرت فرمود: اگر من الساعة در همین مسجد فرزند تو را به تو برسانم چه میکنى ؟ عرض کرد: جان و فرزند خود را فداى دو نور دیده تو حسن و حسین علیهم السلام مى کنم پس آنحضرت به مصداق (( السلام على یدالله الباسطة و عین الله الناظرة )) دست یداللهى خود را در پیش چشم جماعت دراز کرد، دست و بازوى فرزندش را گرفته به نزد مادرش به زمین گذاشت ، چون آن ضعیفه ، فرزند خود را نزد خود دید دو دست خود را به گردن فرزندش حمایل نمود، چون خواست جوانش را به آغوش کشیده و به رویش بوسه زند! پسر گفت : اى مادر! دستهایت را از گردنم بردار به جهت اینکه معاویه امر نموده بود، در مدت محبوسى زنجیرى به گردنم افکنده بودند، و زنجیر گردنم را مجروح نموده دستهایت جراحت گردنم را به سوزش آورده و ناراحت مى شوم .
در میان سخن پیرزن به شدت گریه نمود، و از گریه اش آن حضرت نیز به گریه درآمد یکى از حضار عرض کرد پدر و مادرم به فدایت تو چرا گریستى ؟ فرمود: به خاطر آوردم حالت لیلا مادرم على اکبر را در روز عاشورا...