در بیان مناقب امام علیه السلام

بدان که امام را نمى شناسند مگر خدا و رسول صلى الله علیه و آله و امام ونایب امام

،  و آنچه از اوصاف خلفاء                                      

الله از صدر آدم الى انقراض العالم بر زبانها و گوشها جارى و سارى شده و مى شود، نیست مگر از

هزار هزار، یک حرف بلکه نصف حرفى-چون مرتبه امامت که به ولایت و خلافت تعبیر شود، حقیقت آن

که ولایت مطلقه و خلافت کبرى است ، فوق مرتبه امکان و تحت مقام وجوب بود و از درک مدرِک

امکانى خارج بود در ذکر محامد بر صفات جلال که تنزیه صرف و سلب محضند و بعض اضافات ، اقصار

فرمود و از این جهت بود که ملائکه در خلافت حضرت آدم علیه السلام زبان (( اتجعل فیها من یفسد

فیها)) گشودند و بعد از ظهور، اعتراف به عجز و قصور نمودند و باید معلوم شود که ولایت مطلقه که

روح نبوت و رسالت مطلقه است در هیچ یک از انبیاء و اولیاء علیهم السلام ظهور نیافته سواى پیغمبر

ما محمد مصطفى صلى الله علیه و آله و اوصیاء خاصه آنجناب علیهم السلام و از این جهت بود که هیچ

یک شرافت خاتمیت نیافتند و از مرتبه تابعیت ، تجاوز نکردند که تمام انبیاء و اولیاء علیهم السلام در

تحت لواى محمدى صلى الله علیه و آله و از جمله شیعیان علوى علیه السلام خواهند بود.

برگرفته از کتاب سعادت نامه آیت الله ملامحمدگنابادی